Dzisiaj nareszcie przyjeżdża Damian ! Mój najlepszy przyajciel , jest dla mnie jak brat . Dogaduje się z nim lepiej niż z niektórymi dziewczynami . Długo z nim rozmawiałam . Musiałam mu wszystko opowiedzieć co zdarzyło się w ostatnich dniach . Damian dopiero wrócił z wakacji , był 2 tyg. u swojej rodziny w Stanach Zjednoczonych . Przez te 2 tyg. rozmawiałam z nim zaledwie 3 razy . Niestety spodkałam się z nim dopiero w szkole.
- Karool ! - Wiedziałam , ze to on mnie woła , tylko on tak na mnie mówił , i jeszcze ta jego wieczna delikatna chrypka
- Damian ! - Od razu kiedy go zobaczyłam miałam wielki uśmiech na twarzy , wiedziałam , że teraz wszystko będzie lepsze , wiedziałam , że ZAWSZE mogłam na niego liczyć . Przytuliłam go z całych sił , tak bardzo się cieszyłam , ze tu jest .
- Nareszcie - odpowiedział . Już nie mogłem się doczekać ! te 2tygodnie trwały chyba z miesiąc .
- A własnie mam cos dla Ciebie ! , ale musisz zamknąć oczy .
- Dobrze !
- Tylko nie podglądaj
- Oj nie będe , tylko szybko .
Podeszłam do torby i wyciągnełam płyte Słonia . Damian bz chyba jego największym fanem
- Już możesz otworzyć .
Nie mógł uwierzyć ! Nic nie mówił przez chwile , lecz w końcu się pozbierał i wydusił z siebie : dziękuje .
Było widać , ze jest szcześliwy .
- Jesteś wspaniała ! - powiedział , lecz ja tylko się uśmiechnełam .
- Nie wiem jak mam ci dziękować !
- Nie musisz , po prostu badź .
- Jestem cały czas , przyjaciele nie odchodza nigdy . -chciał dokończyć dalej , ale przerwał mu dzwonek na lekcje . Poszliśmy grzecznie pod klase . odliczałam minuty dzwonka , było widać , ze damian też . nareszcie rozbrzmiał oczekiwany dźwięk ! Wyszłam z klasy razem z najlepszym przyjacielem , lecz nie zdążyłam jeszcze nic powiedzieć , kiedy prze de mną pojawiła się Aga . Zupełnie zapomniałam , że byłam z nią umówiona .
- cześć - powiedziała , lecz zamiast spojrzec sie na mnie patrzała na Damiana szukającego zeszystu w pleckau
- Siema - rzuciłam . - To jak dzisiaj po szkole ?
- Jasne , tylko powiedz o której kończysz ?!
- 14:30 , a ty ?
- 13:35 , to ja poczekam na Ciebie w bilbiotece -zaproponowała agata
- Dobrze, ostatnią lekcje mam 70 więc możesz przyjść pod tą sale
- Nie ma sprawy .
Aga nie odrywała wzroku Damiana, który najwidoczniej zagubił się w własnej torbie .
- Damian długo jeszcze ?!- krzyknełam , żeby go pośpieszyć
- Nie moge znaleść zeszytu z Polaka
- Łap mój ! - po czym żuciłam zeszyt w jego strone
- Dzięki - odpowiedział z uśmiechem na ustach.
- To jest Aga - powiedziałam wskazując na zagubioną blondynkę
- Miło mi Damian .
Lecz damian zamiast zacząć rozmowe , lub chociaż się uśmiechnać , szukał panicznie informacji , które mieliśmy sobie powtórzyć . Aga tak cyz siak nie odrywała z niego wzroku . To była na prawde krępująca sytuacja . Nei wiedziałam co mam robic , dalsza rozmowa nie miała sensu , Damian tak nie kontaktowal , a aga nie wydusiła by słowa .
- Wiecie co? własnie przypomniało mi się , ze musze jeszcze dzis jechac do babci , przepraszam Agato . ale moze Damian Cie odprowadzi .
- co ? usłyszałem swoje imię - zapytał panicznie Damian
- Mówiłam , że oprowadzisz Agate po mieście , bo ja niestety nie moge , musze koniecznie jechac do babci . - miałam tylko nadzieje , ze Damian się zgodzi.
- Jasne nie ma sprawy , tylko dobrym przewodnikiem nie jestem .
- Ważne żeby się nie zgubiła !
- Ok . To aga przyjdzie o14:30pod 70 i wyruszycie .
Aga byla tak szcześliwa ze nie mogła powiedzieć ani słowa , tylko kiwneła głowa . NIe wiem tak na prawde po co to zrobiłam , ale mam nadzieje , ze sie poznają . Damianowi przyda się nowa znajomość Kiedy oni będą zwiedzac miasto ja wyskocze gdzieś z Wiktorem .
" Cześć:* Mam dzisiaj czas , może wyjdziemy gdzieś?
" SIEMA :* Nie za dobrze się czuje przykro mi ;c . Moze jutro ? "
: " dobrze. Szkoda , wracaj szybko do zdrowia ,"
: " Zawsze mozesz przyjsć do mnie i się mną zaopiekować"
: "Dobrze będe , przyjde zaraz po szkole , jak mi tylko podasz adres:) "
" Kasztanowa 15/8 . Przyjdź czekam :*
Z nadzieją na lepsze jutro
niedziela, 22 stycznia 2012
piątek, 23 grudnia 2011
TRZECI
do szkoły miałam na 9:40 więc mogłam sobie troche pospać . Muszę sie przyzwyczaić to takiego porannego wstawania , bo resztę dni mam przeważnie na 8 . Kończe standardowo 14:30 , żadna niespodzianka . Wstałam o 8 wykąpałam się , ubrałam , zjadłam coś i poszłam do szkoły . Pierwszy dzień nauki . Nie cieszyłam się z tego powodu , ale co mogłam zrobić? nic zostało mi tylko chodzenie do tej okropnej szkoły z nadzieją , ze może znajde kogoś dla kogo będe chciała wstawać rano , dla kogo będe chciała się uczyć , dla kogoś , kto po prostu będzie tego wart . Osoby z klasy nie zmieniły się ani trochę , są tylko bardziej opaleni i z nowymi pomysłami jak uprzykrzyć życie nauczycielom i pierwszoklasistą . Od kiedy Wer nie mieszka w Polsce czuje się zagubiona . Mam wrazenie ze zawsze mi czegoś brakuje . Myślałam , ze przerwy będe spedzać samotnie , albo w towarzystkie kolegów , ale w naszej szkole pojawiła się nowa dziewczyna. Niestety nie jest w mojej klasie . Poznałyśmy się przypadkiem , stałam przy klasie, a ona po prostu podeszla i spytała czy pomoge jej odnaleść się w szkole . Oczywiście ze względu ze nie miałam nic ciekawszego do roboty , zgodziłam się . Ma na imię Agata , od razu się polubiłyśmy . Aga przeprowadziła się tu zaledwie 5 dni temu , nie zna tu nikogo , prócz mnie . Pokazalam jej szkołe , opowiedziała troche o ludziach z jej otoczenia .
- jesteś na prawde bardzo miła . Dziękuje Ci , że mnie oprowadziłaś gdybby nie pewnie nadal bym tkwiła przy wejściu nie wiedząc co mam robić - odpowiedziała patrząc na mnie tymi swoimi wielkimi oczami .
- Nie ma sprawy , gdybym ja była nowa pewnie też byś mi pomogła - odpowiedziałam z usmiechem i odeszłam . Lecz usłyszałam zaraz głos Agi
- karooola!
odwróciłam się . - Tak ?
- Mam do ciebie jeszcze tylko jedne pytanie .
- o co chodzi ? - spytałam
- Znalazła byś czas i pokazała mi miasto ? wiem tylko jak trafić ze szkoły do domu i z domu do szkoły - powiedziała z niewielkim uśmiechem . Już chciałam się zgodzić , lecz nagle poczułam jak wibruje mi telefon . Dostałam sms'a od Wiktora : " Dzisiaj 15:30 kawiarnia . Pasuje Ci ? :* " Kiedy tylko przeczytałam wiadomośc od razu się uśmiechnełam , lecz potem przypomniało mi się o Agacie . Lecz tylko kiedy zobaczyła jak uśmiecham się do telefonu powiedziała : " Albo wiesz co , może jutro ? Możemy isc od razu po szkole" oczywiście zgodziłam się, było mi tak nawet wygodniej , ze sama to zaproponowała , a ja mogłam się spotkać z Wiktorem . Kończyłam lekcje o 14:30 więc pobiegłam szybko do domu zeby sie przebrać , rozpuściłam włosy , ubrałam czarne szorty , bluzkę z flagą Ameryki , poprawiłam troche makijaż wzięłam torebke i wyszłam . Na szczęście do kawiarni mam tylko 15 min drogi . Czeka juz na mnie . Stanęłam za nim i zakryłam mu oczy reką .
- zgadnij - odparłam , a on nagle się obrócił i delikatnie pocałował mnie
- Miło Cię widziec , ciesze sie ze przyszłaś , już myślałam , ze nigdy sie nie zjawisz .
- tak właściwie to zastanawiałam się czy mam sie tutaj pojawić czy też nie - po czym uśmiechnełam się ironicznie
- Wariat -odpowiedział bez namysłu .
weszliśmy do kawiarni , znowu usiedliśmy w to samo miejsce co ostatnio . Rozmawialiśmy , długo rozmawialiśmy . Wiktor opowiedział mi bardzo duzo o sobie . Nie miał w zyciu łatwo jakies 4 lata temu dowiedział się ze jest adoptowany . To mną wstrząsnęło , ale on mimo tego ze jego rodzice ukrywali to przed nim 13 lat nie gniewał sie na nich . Cieszył się , ze się nim opiekują . Zdziwiła mnie jego postawa , większość ludzi zamknęło by się w sobie , miało by pretensje do rodziców , a on przyjął to na klatę jak prawdziwy mężczyzna i to mi się w nim podoba ! Mogła bym z nim rozmawiać bez końca ! Jest na prawdę wspaniały ! Cieszyłam się każda minutą spędzoną z nim . Po prawie 2godz. rozmawiania w kawiarni , poszliśmy się przejść . Wiktor pokazał mi miejsca , których nigdy wcześniej nie widziałam , a mieszkam w ty mieście 15 lat . Byliśmy kawałek za miastem , była tam piękna plaża i małe jeziorko , o którym wiedziało zaledwie 20 osób .
- Masz takie piękne oczy - powiedziałam kiedy siedzieliśmy w tym pięknym miejscu
- nie dorównują twojej urodzie - odparł Wiktor , wpatrując mi się prosto w oczy .
Pocałował mnie . To był najwspanialszy pocałunek w moim życiu . Znam go 2 dzień , a czuje się przy nim najszczęśliwsza osoba na świecie . To wszystko było jak sen , jak moje marzenie . To wszystko było takie nierealne , wręcz magiczne .
- jesteś na prawde bardzo miła . Dziękuje Ci , że mnie oprowadziłaś gdybby nie pewnie nadal bym tkwiła przy wejściu nie wiedząc co mam robić - odpowiedziała patrząc na mnie tymi swoimi wielkimi oczami .
- Nie ma sprawy , gdybym ja była nowa pewnie też byś mi pomogła - odpowiedziałam z usmiechem i odeszłam . Lecz usłyszałam zaraz głos Agi
- karooola!
odwróciłam się . - Tak ?
- Mam do ciebie jeszcze tylko jedne pytanie .
- o co chodzi ? - spytałam
- Znalazła byś czas i pokazała mi miasto ? wiem tylko jak trafić ze szkoły do domu i z domu do szkoły - powiedziała z niewielkim uśmiechem . Już chciałam się zgodzić , lecz nagle poczułam jak wibruje mi telefon . Dostałam sms'a od Wiktora : " Dzisiaj 15:30 kawiarnia . Pasuje Ci ? :* " Kiedy tylko przeczytałam wiadomośc od razu się uśmiechnełam , lecz potem przypomniało mi się o Agacie . Lecz tylko kiedy zobaczyła jak uśmiecham się do telefonu powiedziała : " Albo wiesz co , może jutro ? Możemy isc od razu po szkole" oczywiście zgodziłam się, było mi tak nawet wygodniej , ze sama to zaproponowała , a ja mogłam się spotkać z Wiktorem . Kończyłam lekcje o 14:30 więc pobiegłam szybko do domu zeby sie przebrać , rozpuściłam włosy , ubrałam czarne szorty , bluzkę z flagą Ameryki , poprawiłam troche makijaż wzięłam torebke i wyszłam . Na szczęście do kawiarni mam tylko 15 min drogi . Czeka juz na mnie . Stanęłam za nim i zakryłam mu oczy reką .
- zgadnij - odparłam , a on nagle się obrócił i delikatnie pocałował mnie
- Miło Cię widziec , ciesze sie ze przyszłaś , już myślałam , ze nigdy sie nie zjawisz .
- tak właściwie to zastanawiałam się czy mam sie tutaj pojawić czy też nie - po czym uśmiechnełam się ironicznie
- Wariat -odpowiedział bez namysłu .
weszliśmy do kawiarni , znowu usiedliśmy w to samo miejsce co ostatnio . Rozmawialiśmy , długo rozmawialiśmy . Wiktor opowiedział mi bardzo duzo o sobie . Nie miał w zyciu łatwo jakies 4 lata temu dowiedział się ze jest adoptowany . To mną wstrząsnęło , ale on mimo tego ze jego rodzice ukrywali to przed nim 13 lat nie gniewał sie na nich . Cieszył się , ze się nim opiekują . Zdziwiła mnie jego postawa , większość ludzi zamknęło by się w sobie , miało by pretensje do rodziców , a on przyjął to na klatę jak prawdziwy mężczyzna i to mi się w nim podoba ! Mogła bym z nim rozmawiać bez końca ! Jest na prawdę wspaniały ! Cieszyłam się każda minutą spędzoną z nim . Po prawie 2godz. rozmawiania w kawiarni , poszliśmy się przejść . Wiktor pokazał mi miejsca , których nigdy wcześniej nie widziałam , a mieszkam w ty mieście 15 lat . Byliśmy kawałek za miastem , była tam piękna plaża i małe jeziorko , o którym wiedziało zaledwie 20 osób .
- Masz takie piękne oczy - powiedziałam kiedy siedzieliśmy w tym pięknym miejscu
- nie dorównują twojej urodzie - odparł Wiktor , wpatrując mi się prosto w oczy .
Pocałował mnie . To był najwspanialszy pocałunek w moim życiu . Znam go 2 dzień , a czuje się przy nim najszczęśliwsza osoba na świecie . To wszystko było jak sen , jak moje marzenie . To wszystko było takie nierealne , wręcz magiczne .
czwartek, 22 grudnia 2011
DRUGI
I mamy I września .ostatnia klasa gimnazjum , klasa na którą Dominika tak bardzo czekała .
Zaspałam . Ubrałam się szybko , włosy spięłam standardowo w kok pomalowałam oczy tuszem i wyszłam . Szłam szybko , tylko żeby się nie spóźnić lecz droge na skróty , która przechodziła przez to okropne miejsce omijałam z daleka . Cała szkoła na apelu miała min ciszy dla uczczenia pamięci o Domi . Z oka poleciała mi łza , ale szybko ją otarłam tak ze nikt nie zauważył.
po zakończeniu wszystkich apeli kiedy rozstałam się z koleżankami z ciekawości przeszłam koło szpitala . Stał tam . Ten sam chłopak , który mnie wtedy złapał , pamiętam go miał jeszcze na sobię tą samą koszulkę co rok temu .Nie mogłam uwierzyć , że go widze . Śniło mi się to czasami , ale nigdy nie pomyślałabym ze moge go tu spotkać . Zauważył mnie , szedł w moją stronę a stałam zupełnie nie wiedziałam co mam zrobić . Szedł powoli było po nim widać , że jest zaskoczony moją obecnością .
Kiedy stał prze de mną w ogóle nie wiedziałam co mam robić , całą ta sytuacje wyobrażałam sobie inaczej .
- Jesteś - powiedział z uśmiechem na ustach - Szukałem cię .
Byłam zupełnie zagubiona , nie wiedziałam co mam powiedzieć , przede mną stał chłopak , którego widzę drugi raz na oczy , ktory po części uratował moje i tak już nic nie warte życie .
-Mimo słyszeć - po tych słowach stanął jeszcze bliżej, czulam jego odech na mej szyi , czułam jak by próbował coś powiedzieć, ale nagle się powstrzymywał i połykał ślinę .
- Jesteś jeszcze ładniejsza niż rok temu - po czym pocałował mnie w czoło .
uśmiechnęłam się tylko . To była naprawdę krępująca sytuacja , szczególnie, że on mi się naprawdę podobał . Więc nadal stałam jak takie małe dziecko z wielkim uśmiechem na twarzy nie wiedzące co ma ze sobą zrobić i czekałam tylko sama nie wiedziałam na co .
- Nie musisz się mnie bać , przecież nic Ci nie zrobie .
- Nie boję się ciebie - odpowiedziałam stanowczo - Po prostu nie moge uwierzyć .
- Ja też , już myślałem , ze nigdy cie nie zobacze , poszłaś tak nagle , nawet nie powiedziałas mi swojego imienia , a w szpitalu nie chcieli mi nic powiedzieć . Lecz i tak nie straciłem nadzieji , ze jeszcze kiedyś cie ujrzę
- Jestem Karolina - po czym odsunęłam sie kawałek i wyciągnęłam reke na przywitanie , lecz on tylko się uśmiechnął
- Wiktor - lecz zamiast podać mi dłoń przytulił mnie . To było dziwne , lecz tak na prawdę nie myślałam o tym , liczyło się tylko to , ze go spotkałam .
- Może lepiej stąd pójdziemy ? jakoś wole omijać szpitale.
- jasne , a gdzie masz zamiar iść - na prawdę byłam bardzo ciekawa gdzie pójdziemy .
- nie daleko otworzyli nową kawiarnie . Moze tam ? pogadamy i lepiej sie poznamy
- Z wielką przyjemnością .
Kiedy szliśmy przez chwiel panowała cisza , cisza , której nikt nie lubi . Lecz milczenie przerwał mój telefon . Dzwonił tata pytał się gdzie jestem i za ile będe . Oczywiście odpowiedziałam mu , że wrócę później niż planowałam . Tata zrobił się na prawdę bardzo opiekuńczy od kiedy nie ma z nami Domi , jak by się bał , że nagle mnie straci tak jak stracił mamę . Kiedyś wrócił po prostu do domu a jej już nie było , zostawiła tylko po sobie list . Miałam 5lat kiedy odeszła , pamiętam ją , ale niestety mam luki w pamięci .
- Kto dzwonił ?! - spytał nagle wiktor kiedy tylko odstawiłam telefon od ucha
- Tata , pytał się o której będe .
- a już myślałem , ze twój chłopak - powiedział , z delikatnych uśmiechem na ustach
- Nie mam chłopaka , strata czasu - odpowiedziała ironicznie , lecz on tylko lekko się zaśmiał .
Po paru minutach byliśmy juz na miejscu , usiedliśmy przy oknie zamówiliśmy kawe i rozmawialiśmy . Zupełnie straciłam poczucie czasu , nagle z 14 zrobiła się 17 i musiałam już iść do domu . Wiktor odprowadził mnie kawałek , wymieniliśmy sie numerami telefonu . A na pożegnanie dostałam całusa w policzek
Wiktor to na prawdę przemiły chłopak . Ma piękne niebieskie oczy , w których mozna sie zagubic . Jest ode mnie dwa lata starszy , ma 17 lat . Lecz mimo różnicy wieku , na prawde dobrze się dogadujemy ! Mam nadzieje , ze niedługo znowu się z nim spotkam .
Zaspałam . Ubrałam się szybko , włosy spięłam standardowo w kok pomalowałam oczy tuszem i wyszłam . Szłam szybko , tylko żeby się nie spóźnić lecz droge na skróty , która przechodziła przez to okropne miejsce omijałam z daleka . Cała szkoła na apelu miała min ciszy dla uczczenia pamięci o Domi . Z oka poleciała mi łza , ale szybko ją otarłam tak ze nikt nie zauważył.
po zakończeniu wszystkich apeli kiedy rozstałam się z koleżankami z ciekawości przeszłam koło szpitala . Stał tam . Ten sam chłopak , który mnie wtedy złapał , pamiętam go miał jeszcze na sobię tą samą koszulkę co rok temu .Nie mogłam uwierzyć , że go widze . Śniło mi się to czasami , ale nigdy nie pomyślałabym ze moge go tu spotkać . Zauważył mnie , szedł w moją stronę a stałam zupełnie nie wiedziałam co mam zrobić . Szedł powoli było po nim widać , że jest zaskoczony moją obecnością .
Kiedy stał prze de mną w ogóle nie wiedziałam co mam robić , całą ta sytuacje wyobrażałam sobie inaczej .
- Jesteś - powiedział z uśmiechem na ustach - Szukałem cię .
Byłam zupełnie zagubiona , nie wiedziałam co mam powiedzieć , przede mną stał chłopak , którego widzę drugi raz na oczy , ktory po części uratował moje i tak już nic nie warte życie .
-Mimo słyszeć - po tych słowach stanął jeszcze bliżej, czulam jego odech na mej szyi , czułam jak by próbował coś powiedzieć, ale nagle się powstrzymywał i połykał ślinę .
- Jesteś jeszcze ładniejsza niż rok temu - po czym pocałował mnie w czoło .
uśmiechnęłam się tylko . To była naprawdę krępująca sytuacja , szczególnie, że on mi się naprawdę podobał . Więc nadal stałam jak takie małe dziecko z wielkim uśmiechem na twarzy nie wiedzące co ma ze sobą zrobić i czekałam tylko sama nie wiedziałam na co .
- Nie musisz się mnie bać , przecież nic Ci nie zrobie .
- Nie boję się ciebie - odpowiedziałam stanowczo - Po prostu nie moge uwierzyć .
- Ja też , już myślałem , ze nigdy cie nie zobacze , poszłaś tak nagle , nawet nie powiedziałas mi swojego imienia , a w szpitalu nie chcieli mi nic powiedzieć . Lecz i tak nie straciłem nadzieji , ze jeszcze kiedyś cie ujrzę
- Jestem Karolina - po czym odsunęłam sie kawałek i wyciągnęłam reke na przywitanie , lecz on tylko się uśmiechnął
- Wiktor - lecz zamiast podać mi dłoń przytulił mnie . To było dziwne , lecz tak na prawdę nie myślałam o tym , liczyło się tylko to , ze go spotkałam .
- Może lepiej stąd pójdziemy ? jakoś wole omijać szpitale.
- jasne , a gdzie masz zamiar iść - na prawdę byłam bardzo ciekawa gdzie pójdziemy .
- nie daleko otworzyli nową kawiarnie . Moze tam ? pogadamy i lepiej sie poznamy
- Z wielką przyjemnością .
Kiedy szliśmy przez chwiel panowała cisza , cisza , której nikt nie lubi . Lecz milczenie przerwał mój telefon . Dzwonił tata pytał się gdzie jestem i za ile będe . Oczywiście odpowiedziałam mu , że wrócę później niż planowałam . Tata zrobił się na prawdę bardzo opiekuńczy od kiedy nie ma z nami Domi , jak by się bał , że nagle mnie straci tak jak stracił mamę . Kiedyś wrócił po prostu do domu a jej już nie było , zostawiła tylko po sobie list . Miałam 5lat kiedy odeszła , pamiętam ją , ale niestety mam luki w pamięci .
- Kto dzwonił ?! - spytał nagle wiktor kiedy tylko odstawiłam telefon od ucha
- Tata , pytał się o której będe .
- a już myślałem , ze twój chłopak - powiedział , z delikatnych uśmiechem na ustach
- Nie mam chłopaka , strata czasu - odpowiedziała ironicznie , lecz on tylko lekko się zaśmiał .
Po paru minutach byliśmy juz na miejscu , usiedliśmy przy oknie zamówiliśmy kawe i rozmawialiśmy . Zupełnie straciłam poczucie czasu , nagle z 14 zrobiła się 17 i musiałam już iść do domu . Wiktor odprowadził mnie kawałek , wymieniliśmy sie numerami telefonu . A na pożegnanie dostałam całusa w policzek
Wiktor to na prawdę przemiły chłopak . Ma piękne niebieskie oczy , w których mozna sie zagubic . Jest ode mnie dwa lata starszy , ma 17 lat . Lecz mimo różnicy wieku , na prawde dobrze się dogadujemy ! Mam nadzieje , ze niedługo znowu się z nim spotkam .
_________________________________________________________________________________
Podoba się ? :D
środa, 21 grudnia 2011
PIERWSZY
To znowu się stało , znów pozwoliłam żeby ktoś mnie zranił , chociaż obiecałam sobie , że TY będziesz ostatnią osobą , której to się udało . Wyjeżdża i najprawdopodobniej nigdy nie wróci ... moja przyjaciółka . To wszystko było jak sen . Nie mogłam w to uwierzyć , tak na prawdę do dziś mi to nie wychodzi . wiem , ze będę miała z nią kontakt , ale nie będzie to to samo . W jednej chwili przypomniały mi się nasze wszystkie kłótnie , a potem dopiero te pozytywne rzeczy . Do dziś pamiętam jak pocieszała mnie po stracie pierwszej miłości , którą byłeś ty . Pamiętam , że od kiedy byłam z tobą cały czas sie z nią kłóciłam . Zawsze powtarzała mi , że potem będę cierpieć ,ze tak czy siak niedługo złamiesz mi serce , najwidoczniej miała racje ,a ja byłam po prostu zbyt głupia , żeby jej uwierzyć , a może byłam za bardzo zaślepiona twoimi kłamstwami ? Sama nie wiem . To wszystko było i jest nadal trudne . Dzisiaj jest ostatni dzień wakacji . jutro jest pierwsza rocznica . Rocznica dnia , który zmienił moje życie , rocznica śmierci Dominiki .
Śniło mi się ten okropny dzień . Dominika była jedna z moim przyjaciółek łącznie z Weroniką , która teraz wyjeżdża . Pamiętam , ze umówiłyśmy się na przystanku niedaleko jej domu . Nie widziałyśmy sie całe wakacje , ponieważ kiedy ja byłam w mieście jej nie było i tak sie cały czas mijałyśmy . Aż w końcu miałyśmy się spotkać . Czekałam na nią , trochę sie spóźniała , ale się tym nie przejęłam , często się to jej zdarzało . Spojrzałam jeszcze raz na telefon żeby sprawdzić godzinę i nagle huk ! Byłam w takim szoku , że wszystko pamiętam jakby przez mgłę . Nagłe zbiorowisko ludzi... ktoś dzwonił na karetkę , ktoś krzyczał . Podeszłam bliżej .. I zobaczyłam Dominikę była cała w krwi . tak się przestraszyłam , że zemdlałam . obudziłam się dopiero w szpitalu . Wszystko mi opowiedzieli . Dominika zmarła próbowali ją ratować , ale niestety nie mogli nic zrobić , nie miała szans na przeżycie tak mocnego uderzenia . Płakałam . Tym razem nie wstydziłam się łez . Płakałam jak nigdy , zresztą nikt mi się nie dziwił . Stracić przyjaciółkę w tak strasznym przypadku i jeszcze byc tego świadkiem . porobili mi jeszcze kontrolowe badania i wypisali . Przed szpitalem czekał na mnie dziwny chłopak . Tata powiedział , że to on mnie złapał kiedy mdlałam i dzięki nie mu nie spadłam na twardy beton . Szedł w moją stronę nie wiedziałam co mam zrobić . Ogarnął mnie strach . Nic ci nie jest ? - spytał ciepłym głosem .
- Nie , dziękuje za pomoc - odpowiedziałam , z delikatnym uśmiechem na ustach , który od razu odwzajemnił .
- Muszę już iść tata czeka , i jeszcze raz dziękuje - po czym poszłam w stronę samochodu .
Nie zatrzymał mnie , nie zawołał nic . Wiem o nim tylko tyle , ze miał na imię Wiktor . Czasami zastanawiam się co by się stało gdyby wtedy mnie zawołał , albo czy go jeszcze kiedyś spotkam .
Śniło mi się ten okropny dzień . Dominika była jedna z moim przyjaciółek łącznie z Weroniką , która teraz wyjeżdża . Pamiętam , ze umówiłyśmy się na przystanku niedaleko jej domu . Nie widziałyśmy sie całe wakacje , ponieważ kiedy ja byłam w mieście jej nie było i tak sie cały czas mijałyśmy . Aż w końcu miałyśmy się spotkać . Czekałam na nią , trochę sie spóźniała , ale się tym nie przejęłam , często się to jej zdarzało . Spojrzałam jeszcze raz na telefon żeby sprawdzić godzinę i nagle huk ! Byłam w takim szoku , że wszystko pamiętam jakby przez mgłę . Nagłe zbiorowisko ludzi... ktoś dzwonił na karetkę , ktoś krzyczał . Podeszłam bliżej .. I zobaczyłam Dominikę była cała w krwi . tak się przestraszyłam , że zemdlałam . obudziłam się dopiero w szpitalu . Wszystko mi opowiedzieli . Dominika zmarła próbowali ją ratować , ale niestety nie mogli nic zrobić , nie miała szans na przeżycie tak mocnego uderzenia . Płakałam . Tym razem nie wstydziłam się łez . Płakałam jak nigdy , zresztą nikt mi się nie dziwił . Stracić przyjaciółkę w tak strasznym przypadku i jeszcze byc tego świadkiem . porobili mi jeszcze kontrolowe badania i wypisali . Przed szpitalem czekał na mnie dziwny chłopak . Tata powiedział , że to on mnie złapał kiedy mdlałam i dzięki nie mu nie spadłam na twardy beton . Szedł w moją stronę nie wiedziałam co mam zrobić . Ogarnął mnie strach . Nic ci nie jest ? - spytał ciepłym głosem .
- Nie , dziękuje za pomoc - odpowiedziałam , z delikatnym uśmiechem na ustach , który od razu odwzajemnił .
- Muszę już iść tata czeka , i jeszcze raz dziękuje - po czym poszłam w stronę samochodu .
Nie zatrzymał mnie , nie zawołał nic . Wiem o nim tylko tyle , ze miał na imię Wiktor . Czasami zastanawiam się co by się stało gdyby wtedy mnie zawołał , albo czy go jeszcze kiedyś spotkam .
Subskrybuj:
Posty (Atom)